تاریخچه بمب اتمی-قسمت دوم

دانشمندان آمریکایی که طی جنگ جهانی دوم بمب اتمی را ساختند تلاش هایشان را برای فرایند شکافت هسته اتم متمرکز کردند. برای ساخت بمب اتمی به ماده ی شکافت پذیر و وسایلی برای ایجاد شکافت در تعداد زیادی هسته بطور هم زمان نیاز است.

ابر قارچ حاصل از آزمایش اولین انفجار هسته‌ای در زیر آب که در جزیره بیکینی آمریکا صورت گرفت.

شکافت اورانیوم تقریبا ۰.۱ درصد جرم هسته ی اورانیون را به انرژی تبدیل می کند ، این در حالی است که معادله اینشتین تضمین می کند که این مقدار در مقایسه با جرم به نسبت ، مقدار زیادی است، انرژی حاصل از یک یا فقط چند هسته گرما و توان انفجاری تا حد یک بمب قدرتمند را دارد. شلیک شدن چند نوترون به هسته ی سنگینی مانند اورانیوم ۲۳۵ و پلوتونیوم ۲۳۹ ، شکافت به چند هسته را ایجاد می کند و در نتیجه این رویدادیها نوترون های بیشتری ایجاد می کند که به نوبه خود هسته های بیشتری برای فرایند شکافت ایجاد می کند و سپس واکنش زنجیره ای رخ می دهد و سرانجام برای شادی و ترس فیزیکدانان، بمب ویرانگری به دنیا می آید.

در سال ۱۹۳۸ با انجام آزمایشاتی توسط دو دانشمند آلمانی به نامهای «اتوهان و فریتس» شتر اسمن ، فیزیک هسته ای به مرحله تازه ای پای نهاد. این فیزیکدانان با بمباران هسته اتم اورانیوم بوسیله نوترونها به عناصر رادیواکتیوی دست یافتند که جرم اتمی کوچکتری نسبت به اورانیوم داشت. برای توصیف علت ایجاد این عناصر لیزه میتنر و اتو فریش پدیده شکافت هسته را در اورانیوم توضیح دادند و در اینجا بود که ناقوس شوم اختراع بمب اتمی به صدا در آمد. هر فروپاشی هسته اورانیوم می تواند تا ۲۰۰ مگا ولت انرژی آزاد کند. بدیهی است که اگر هسته های بیشتری فرو پاشیده می شد انرژی فراوانی حاصل می گردید.

 این ستون دود و گرد و خاک تخریب با ارتفاعی حدود ۱۸۳۰۰ متر حاصل از انفجار بمب اتمی است که در جنگ جهانی دوم در ۹ آگوست ۱۹۴۵ در ناکازاکی ژاپن فرود آمد و هزاران نفر را کشت.

بعدها فیزیکدانان دیگری نیز در این محدوده به تحقیق پرداختند. یکی از آنان «انریکو فرمی» بود که بخاطر تحقیقاتش در سال ۱۹۳۸ موفق به دریافت جایزه نوبل گردید. سه سال بعد ، در دوم دسامبر ۱۹۴۲ در ساعت ۳ بعد از ظهر نخستین راکتور هسته‌ای دنیا در دانشگاه شیکاگو آمریکا ساخته شد. در ۱۶ جولای ۱۹۴۵ نخستین آزمایش بمب اتمی در صحرای آلامو گرودو نیومکزیکو انجام شد. سه هفته بعد هیروشیما در ساعت ۸:۱۵ صبح روز ۶ آگوست ۱۹۴۵ بوسیله بمب اورانیومی بمباران گردید. سپس ناکازاکی در ۹ آگوست سال ۱۹۴۵ در ساعت حدود ۱۱:۱۵ بوسیله بمب پلوتونیومی بمباران شد. در طی آن بمبارانها صدها هزار نفر جان باختند. ژاپن در ۱۴ آگوست ۱۹۴۵ تسلیم شد. اگرچه بمب های اتمی جنگ جهانی دوم را به پایان رساندند، اما عصری آغاز شد که در آن ارتش سالاری قدرت ترس آوری به دست آورده بود.

پس از ساخت و استفاده از بمب اتم، کشورهای دیگری نظیر، اتحاد جماهیر شوروی، فرانسه، انگلستان و … بمب هایی قادر به تخریب بیشتری ساختند و آزمایش های سلاح های بیشتری صورت گرفت. قوی ترین سلاح هسته ای که تاکنون آزمایش شده است بمب شوروی سابق در سال ۱۹۶۱ بود که برابر با ۵۰.۰۰۰.۰۰۰ تی ان تی، تقریبا ۴۰۰۰ برابر مخرب تر از بمب هیروشیما منفجر شد. این بمب که در نوار شمالگان منفجر شد، به « سلطان بمب ها» مشهور شد.

در سال ۲۰۰۶ تعداد کشورهایی که به فعالیت در ساخت سلاح های هسته ای اعتراف کردند هشت کشور، آمریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه، چین، هند، پاکستان و کره شمالی بودند، به علاوه اسرائیل مظنون به داشتن سلاح هسته ای است و اوکراین که قبلا بخشی از اتحاد شوروی بود نیز ممکن است پنهانی موشک هسته ای داشته باشد. بسیاری از کشورها عهدنامه منع گسترش سلاح های هسته ای را در تلاش برای محدودسازی گسترش و ساخت این سلاح های خطرناک امضا کرده اند، ولی مردم همچنان نگران اند که یک کشور یا حتی یک گروه تروریستی توانایی هسته ای به دست آورد، سلاح های هسته ای در دستان رهبران نظامی بی مغز نتایج ترسناکی دارند. که نه فقط به سبب قدرت تخریب ویرانگر بلکه به سبب پرتوزایی ماندگاری آنهاست.

بمب اتم علاوه بر کشتار مردم، بیشتر ناکازاکی ژاپن را تخریب کرد.

تابش نتیجه پرتو زایی خود به خودی در واکنش های هسته ای ایجاد می شود. انفجار بمب های گداخت یا شکافت معمولا تعداد زیادی هسته ایجاد می کند که پس از آن ناپایدار می شوند و با نیمه عمر چند ثانیه تا هزاران سال، واپاشیده می شوند. این هسته در هوا پراکنده شده و با باد جابجا می شود و به ذرات کوچک گرد و خاک می چسبند و هر جایی را آلوده می کنند، سرطان بر اثر جهش هایی در DNA آسیب دیده با تابش یونیده ایجاد می شود و پرتو زایی آن را تشدید می کند و باعث مرگ و میر فراوانی می شود.

فاجعه ی سلاح هسته ای می تواند حتی در مقیاس جهانی بر انسان ها تاثیر بگذارد. انفجار تعداد زیادی بمب بطور همزمان ، مثلا در جنگ جهانی، در ژاپن می توانست گرد و خاک حاصل از انفجار را تا ماه ها یا سالها در هوا نگه دارد و جلوی نور خورشید را بگیرد. علاوه بر این رویداد که می تواند میلیون ها نفر را بکشد، زمین به سبب فقدان انرژی خورشیدی در معرض دماهای کم تر قرار می گرفت. رویدادهای مشابه طی تاریخ این سیاره بر اثر برخوردهای شهاب سنگهای بزرگ نیز باعث نابودی گونه های جانوری بی شماری شد و این بار انسانها خود شروع به نابودی یکدیگر کرده اند.

پایان